Noa Wildschut (viool), Alexander Warenberg (cello) en Elisabeth Brauß (piano) - Schubert en Piazzolla - Artist in residence

Wanneer je pianiste Elisabeth Brauß eenmaal hebt gehoord, wil je naar haar blijven luisteren. De internationale pers en het publiek raken niet uitgepraat over haar diep doorvoelde spel. Voor haar derde concert als artist in residence slaat ze de handen ineen met twee Nederlandse topmusici van de jongste generatie: violiste Noa Wildschut en cellist Alexander Warenberg. Met beiden heeft Elisabeth al een langlopende vriendschap die begon tijdens hun studie in Berlijn. "Voor een tour door Duitsland en Nederland zocht Noa indertijd een pianiste", vertelt Elisabeth. "We keken of het muzikaal klikte en het bleek een fantastische ervaring. Met Alexander zouden we ook trio-concerten gaan doen, maar toen kwam corona. Ik ben erg blij dat we dit nu tijdens mijn artist in residency in de Edesche Concertzaal kunnen realiseren."

Cellist Alexander Warenberg is een van meest vooraanstaande Nederlandse cellisten van zijn generatie. Zo sleepte hij belangrijke prijzen in de wacht, waaronder de eerste prijs tijdens het Cello Biënnale Concours in Amsterdam in 2016. Een jaar later nam hij deel aan de prestigieuze Verbier Festival Academy. In 2021 won Alexander de Grachtenfestivalprijs. Daarmee is hij dit seizoen artist in residence van het Amsterdamse Grachtenfestival. Daarmee is Elisabeth Brauß dus niet de enige artist in residence tijdens dit concert.

Ook Noa Wildschut loopt al heel wat jaren mee in de hoogste regionen van de Nederlandse muziekwereld. Als 6-jarige debuteerde ze op de nationale televisie tijdens het Kinderprinsengrachtconcert 2007. Sindsdien rees haar ster. Een voorlopige kroon op haar glansrijke carrière was haar artist in residency bij het AVROTROS Vrijdagconcert in seizoen '20-'21. Maar om al die lof en prijzen is het haar niet te doen. “Voor mij is het mooiste van muziek maken de blijdschap die het mensen kan geven en het plezier om samen met anderen te spelen", vertelt ze op haar website.

Het bijzondere aan Schuberts Eerste Pianotrio is dat speelplezier en muzikale diepgang hand in hand gaan. Schubert verlangt veel van zijn musici. Geen wonder dat het louter professionals waren die zijn Eerste Pianotrio in 1827 in première brachten. Behalve de hoge technische eisen heeft het stuk ook nog eens symfonische proporties. Voor de luisteraar is het heerlijke muziek om op je in te laten werken of om juist lekker bij weg te dromen.

Talloze componisten lieten zich inspireren door de vier seizoenen. Voor Piazzolla was de stad Buenos Aires het uitgangspunt voor zijn Cuatro estaciones poreñas. Ieder jaargetijde zorgt voor een andere sfeer in de stad en dat hoor je terug in de muziek. Iets dat je ook in zijn muziek hoort is de prachtige manier waarop Piazzolla tango, klassieke muziek en jazz samenbrengt. En daarmee staat Piazzolla's Argentijnse tango niet eens zo ver van Schuberts Weense pianotrio.