Schumanns Dichterliebe - Thomas Oliemans en Paolo Giacometti - Edesche Liedrecitals

In 1840 stapte Robert Schumann in het huwelijksbootje met zijn grote liefde Clara Wieck. Zonder slag of stoot ging dat niet, want schoonvader Wieck was er allerminst gelukkig mee. Desondanks prikkelde het Schumanns creativiteit, die de ene na de andere reeks liederen produceerde, zoals deze Liederkreis, op teksten van Heinrich Heine. Het bekendst werd het laatste lied 'Mit Myrthen und Rosen'.

'Dichterliebe', net als de 'Liederkreiss' uit 1840, zou je met recht ook 'Komponistenliebe' kunnen noemen. Alle emoties die met de liefde gepaard gaan, verwerkte Schumann in zijn beroemde 'Dichterliebe'. Gevoelens die hij maar al te goed herkende uit zijn relatie met Clara Wieck. Maar waar 'Dichterliebe' eindigt met bitter liefdesverdriet, liep het voor Schumann goed af; uiteindelijk trouwde hij met zijn Clara.

Tien jaar zitten er tussen Schumanns euforische liefdesliederen en de veel melancholischer 'Sechs Gesänge', op. 89. In die tussentijd werd Schumanns geestelijke toestand steeds instabieler en lijkt hij steeds verder af te glijden in zijn eigen wereld.

Aan Schumanns 'Sechs Gedichte von N. Lenau' kleeft een bijzonder verhaal. Tijdens het componeren had Schumann vernomen dat de dichter Lenau was overleden en completeerde deze liederenreeks daarom met een 'Requiem' als in memoriam. Schumann foutieve aanname bleek profetisch, want op de avond van de première van de 'Sechs Gedichte' bleek Lenau inderdaad overleden.